ศูนย์วิจัยและนวัตกรรมเพื่อพัฒนาเด็กและครอบครัว สถาบันแห่งชาติเพื่อการพัฒนาเด็กและครอบครัว มหาวิทยาลัยมหิดล จัดงานแถลงข่าวผลลัพธ์โครงการวิจัย Inclusive early life : Care, development and policy “การพัฒนาแบบประเมินทักษะผู้ดูแลเด็กออทิสติก

(แบบประเมิน I-CARE)”

วันที่ 18 มีนาคม 2568 ศูนย์วิจัยและนวัตกรรมเพื่อพัฒนาเด็กและครอบครัว สถาบันแห่งชาติเพื่อการพัฒนาเด็กและครอบครัว มหาวิทยาลัยมหิดล จัดงานแถลงข่าวผลลัพธ์โครงการวิจัย Inclusive early life : Care, development and policy “การพัฒนาแบบประเมินทักษะผู้ดูแลเด็กออทิสติก (แบบประเมิน I-CARE)”

 

รศ.นพ.อดิศักดิ์ ผลิตผลการพิมพ์ ผู้อำนวยการ สถาบันแห่งชาติเพื่อการพัฒนาเด็กและครอบครัว มหาวิทยาลัยมหิดล ได้กล่าวต้อนรับผู้เข้าร่วมและอธิบายถึงที่มาของโครงการวิจัยดังกล่าว ซึ่งมุ่งเน้นการพัฒนาเครื่องมือประเมินทักษะของผู้ดูแลเด็กออทิสติกเพื่อให้สามารถส่งเสริมการดูแลเด็กที่มีความต้องการพิเศษได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ผู้ช่วยศาสตราจารย์  แพทย์หญิงแก้วตา  นพมณีจำรัสเลิศ รองผู้อำนวยการฝ่ายบริการคลินิกและศูนย์พัฒนาเด็กปฐมวัย กล่าวถึง แบบประเมินนี้ใช้สำหรับประเมิน “ทักษะของพ่อแม่ หรือ ผู้ดูแลเด็ก” เพื่อประเมินความสามารถของผู้ดูแล ในการส่งเสริมพัฒนาการ ด้านอารมณ์ สังคม และการสื่อสาร ในขณะใช้ชีวิตประจำวันร่วมกับเด็ก โดยแบ่งเป็น 5 ทักษะสำคัญ ได้แก่  ทักษะร่วมเล่น  ทักษะผ่อนคลาย ทักษะปรับ ทักษะตอบสนอง และทักษะให้กำลังใจ

 

คุณประพา หมายสุข รักษาการแทนหัวหน้างานคลินิกเด็กและวัยรุ่น  กล่าวถึง ผลของการพัฒนาแบบประเมิน ทักษะผู้ดูแลเด็กออทิสติก พบว่าแบบประเมินนี้มีคุณสมบัติในการวัดที่เหมาะสม และมีความน่าเชื่อถือเป็นที่ยอมรับได้ และสามารถนำไปใช้ในการประเมินทักษะของผู้ดูแลเด็กออทิสติก และใช้เป็นแนวทางในการส่งเสริมพัฒนาการของเด็กโดยการมีส่วนร่วมของครอบครัวได้

การนำเสนอผลการพัฒนาแบบประเมิน I-CARE ได้รับความสนใจอย่างมากจากทั้งผู้เข้าร่วมในห้องประชุมเจริญคุณธรรม อาคารปัญญาวัฒนา และผู้เข้าฟังออนไลน์ผ่านระบบ Zoom meeting และ Facebook live รวมทั้งสิ้นกว่า 150 คน พร้อมเปิดเวทีแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและถาม-ตอบข้อสงสัยในช่วงท้าย การแถลงข่าวในครั้งนี้ดำเนินรายการโดย

ดร.กนกพร ดอนเจดีย์ รักษาการหัวหน้าศูนย์วิจัยและนวัตกรรมเพื่อพัฒนาเด็กและครอบครัว

 

 

คณะทำงานเชิงกลยุทธ์และเทคนิค (Strategic and Technical Alliance Team - STAT) โครงการศูนย์ส่งเสริมการเลี้ยงดูเชิงบวก
(Scaling Up Evidence-Based Parenting Interventions in Thailand)

การเลี้ยงดูเชิงบวกมีบทบาทสำคัญต่อสุขภาพ พัฒนาการทางจิตใจ และการป้องกันความรุนแรงในเด็กและวัยรุ่น อย่างไรก็ตาม มาตรการสนับสนุนผู้ปกครองยังมีไม่เพียงพอต่อความต้องการที่เพิ่มขึ้นของผู้ดูแลและครอบครัว โดยเฉพาะในช่วงการระบาดของโรคโควิด-19

เพื่อแก้ไขปัญหานี้ กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข โดยได้รับการสนับสนุนจากองค์การอนามัยโลก ประเทศไทย (WHO) จึงได้ริเริ่มโครงการ การขยายผลการแทรกแซงการเลี้ยงดูเด็กที่มีหลักฐานเชิงประจักษ์ในประเทศไทย โดยมีวัตถุประสงค์หลักดังนี้:

• สร้างความตระหนักรู้ของสาธารณชนเกี่ยวกับการเลี้ยงดูที่มีหลักฐานรองรับ และความสำคัญต่อสังคม

• เสริมสร้างความร่วมมือระหว่าง กระทรวงสาธารณสุข (สธ.) กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ (พม.) และกระทรวงยุติธรรม (ยธ.) ร่วมกับผู้กำหนดนโยบาย องค์กรต่าง ๆ เช่น UNICEF, WHO, UNODC, มูลนิธิศานติวัฒนธรรม รวมถึงภาควิชาการ เช่น มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ และโรงพยาบาลศิริราช มหาวิทยาลัยมหิดล

• สนับสนุนการดำเนินงานของ ทีมความร่วมมือเชิงกลยุทธ์และเทคนิค (STAT) ให้เป็นกลไกหลักในการประสานงานระหว่างกระทรวง และให้การสนับสนุนทางวิชาการแก่โครงการการเลี้ยงดูเชิงบวก

• โครงการนี้ดำเนินการตามกลยุทธ์หลัก ดังนี้:
  ✅ พัฒนาคู่มือการเลี้ยงดูตามหลักจิตวิทยา
  ✅ บูรณาการข้อมูลด้านการเลี้ยงดูระดับภูมิภาค เพื่อลดความซ้ำซ้อนและเพิ่มประสิทธิภาพการใช้งบประมาณ
  ✅ เสริมสร้างขีดความสามารถของบุคลากรด้านสุขภาพในการสนับสนุนผู้ดูแล
  ✅ ติดตามความก้าวหน้าของโครงการในมิติของผลกระทบ ความยั่งยืน และความยืดหยุ่น
  ✅ เสริมศักยภาพภาครัฐในการพัฒนาระบบสารสนเทศด้านการเลี้ยงดูให้ดียิ่งขึ้น

โครงการนี้มีเป้าหมายเพื่อให้เด็กไทยทุกคนได้รับการดูแลที่เหมาะสม และเติบโตอย่างรอบด้านในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยและเกื้อหนุน

 

 

 

  

  

กฎหมายห้ามตีเด็ก: เมื่อวันที่ 8 มกราคม 2568 สภาผู้แทนราษฎรได้เห็นชอบร่างพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ (กฎหมายห้ามตีเด็ก) ซึ่งเป็นก้าวสำคัญในการสร้างสังคมที่ปลอดภัย เน้นการเลี้ยงลูกเชิงบวก เพื่อประโยชน์สูงสุดของเด็ก มีผลบังคับใช้ 25 มีนาคม 2568 เป็นต้นไป

 

วันพุธที่  8 มกราคม 2568 เวลา 13.30 นาฬิกา ณ ห้องแถลงข่าว ชั้น 1 อาคารรัฐสภา น.ส.ภัสริน รามวงศ์ สส.พรรคประชาชน พร้อมด้วย สส.พรรคประชาชน แถลงข่าวขอบคุณสภาผู้แทนราษฎรที่เห็นชอบกฎหมายไม่ตีเด็กโดยถือเป็นก้าวสำคัญในการสร้างสังคมที่ปลอดภัยเน้นการเลี้ยงลูกเชิงบวกอันจะก่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดต่อเด็ก น.ส.ภัสริน รามวงศ์ กล่าวต่อสื่อมวลชนว่า ขอแสดงความชื่นชมต่อสภาผู้แทนราษฎรที่ให้ความสำคัญกับประเด็นของครอบครัวและเด็ก ซึ่งเป็นรากฐานสำคัญของสังคม ที่เห็นชอบกับการแก้ไขเพิ่มเติมของวุฒิสภาต่อร่าง พ.ร.บ.แก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ (ฉบับที่ 25 ) พ.ศ. 2568 (กฎหมายห้ามตีเด็ก) การแก้ไขกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1567 (2)

 

สส. พรรคประชาชน และผู้ยกร่างกฎหมายฉบับนี้ทุกคน ตลอดภาคประชาสังคมที่ได้ตั้งใจผลักดันกฎหมายนี้ให้สำเร็จไว้เสมอมา จากถ้อยคำที่เปิดช่องโหว่ให้สามารถทารุณกรรมเด็ก แก้ไขไปเป็น "(2) ทำโทษบุตรเพื่อว่ากล่าวสั่งสอนหรือปรับพฤติกรรมโดยต้องไม่เป็นการกระทำทารุณกรรมหรือทำร้ายด้วยความรุนแรงต่อร่างกายหรือจิตใจ หรือกระทำโดยมิชอบ" ถือเป็นก้าวสำคัญในการสร้างสังคมที่ปลอดภัย กฎหมายฉบับนี้ได้เปลี่ยนกระบวนทัศน์การเลี้ยงดูเด็กเป็นการเลี้ยงลูกเชิงบวกอันจะก่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดต่อเด็ก โดยเน้นเด็กเป็นศูนย์กลางของครอบครัว และยึดหลักการ The Best Interest of The Child บิดามารดาและผู้ปกครองในการอบรมเลี้ยงดูอย่างสร้างสรรค์ปราศจากความรุนแรง และเน้นการปกป้องคุ้มครองเด็กในทุกมิติ

 

ศึกษากฎหมายในรายละเอียดเพิ่มเติม

https://ratchakitcha.soc.go.th/documents/58012.pdf

 

 

 

ม.มหิดล ชี้ปี 67 คนไทยมีลูกเพียง 462,240 คน เป็นปีแรกที่ต่ำกว่า 5 แสนคน คาดอีก 50 ปีข้างหน้า การเกิดลดลงเหลือเพียง 40 ล้านคน ประชากรหายไป 25 ล้านคน อัตราแรงงานจะเหลือ 22.8 ล้านคน       

เมื่อวันที่ 15 มกราคม มหาวิทยาลัยมหิดล จัดงานแถลงข่าว “ครั้งแรกในรอบ 75 ปี ประเทศไทยมีจำนวนเด็กเกิดไม่ถึง 5 แสนคนต่อปี” โดยแนวโน้มจำนวนเด็กเกิดลดลงอย่างต่อเนื่อง สวนทางนโยบาย ‘มีลูกเพื่อชาติ’ โดย รศ.ดร.เฉลิมพล แจ่มจันทร์ ผู้อำนวยการสถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล กล่าวว่า ปัญหาการเกิดน้อย สังคมผู้สูงอายุ เป็นโจทย์หลักของสถานการณ์ประชากร โดยแหล่งข้อมูลสำคัญที่นักประชากรนำมาใช้มาจากสำนักบริหารการทะเบียน

กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย ข้อมูลประชากรไทย ปี 2567 มีรวมทั้งสิ้น 65,951,210 คน แต่ตัวเลขที่น่าสนใจกว่าคืออัตราการเกิดของประชากร ซึ่งปี 2566 ที่มีแนวโน้มการเกิดที่สูงขึ้น ราว 519,000 กว่าคน โดยต้นปี 2567 ที่สถาบันฯ ได้พูดคุยกันว่า ปีมังกร เป็นอีกปีที่คนไทยตัดสินใจมีลูกเพิ่มขึ้น จำนวนการเกิดน่าจะเพิ่มขึ้น แต่เมื่อติดตามไปกลับพบว่า อัตราการเกิดในปี 2567 มีตัวเลขอยู่ที่ 462,240 คน ถือว่าต่ำกว่า 5 แสนคน

เมื่อย้อนกลับไปดูอัตราการเกิดของไทยเมื่อปี 2492 เป็นต้นมา มีอัตราเกิดสูงกว่า 5 แสนคน และมีแนวโน้มเพิ่มขึ้น จนถึงยุคที่ประชากรเกิดมากกว่าล้านคนในปี 2506 – 2526 และหลังจากนั้นอัตราเกิดก็ทยอยลดลง จนถึงล่าสุดปี 2567 เป็นปีแรกที่ไทยมีจำนวนเด็กเกิดใหม่ต่ำกว่า 5 แสนคน ซึ่งในทางเดียวกันส่งผลให้อัตราการเกิดต่ำกว่าอัตราการตายต่อเนื่องเป็นปีที่ 4

 

 

ประเทศไทยกำลังเผชิญกับ "วิกฤตโครงสร้างประชากร" เนื่องจากกำลังก้าวเข้าสู่สังคมสูงวัยอย่างสมบูรณ์ ขณะที่อัตราการเกิดลดลง

 

การส่งเสริมนโยบายที่เป็นมิตรกับครอบครัวเป็นส่วนสำคัญของ แผนพัฒนาประชากร (พ.ศ. 2565–2580) ซึ่งมุ่งเน้นการพัฒนาประเทศในระยะยาว แผนนี้ให้ความสำคัญกับแนวคิด "เกิดดี อยู่ดี สูงวัยดี" โดยเฉพาะในด้าน "เกิดดี" ผ่านการส่งเสริมครอบครัวที่มีคุณภาพ และการสร้างระบบสนับสนุนการคลอดบุตรและการเลี้ยงดูเด็ก

สมัชชาสุขภาพแห่งชาติ ครั้งที่ 16 ได้กำหนดกลยุทธ์สำคัญในการพัฒนาประชากรอย่างมีคุณภาพ โดยเน้นการสร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการมีบุตรและการเลี้ยงดูเด็ก ครอบคลุม 4 มิติ ได้แก่ เวลา แหล่งเงินทุน ระบบสนับสนุนการเลี้ยงดูเด็ก และกรอบกฎหมาย รัฐบาลได้ดำเนินนโยบายเพื่อส่งเสริมการมีบุตรหลายประการ อาทิ:

▪︎ การให้เงินอุดหนุนเด็กแรกเกิด 600 บาทต่อเดือน สำหรับเด็กอายุ 0–6 ปีในครัวเรือนที่มีรายได้น้อย
▪︎ การเพิ่มสิทธิลาคลอดสูงสุดเป็น 98 วัน
▪︎ การให้สวัสดิการช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในการคลอดบุตรผ่านกองทุนประกันสังคม
▪︎ การให้สิทธิยกเว้นภาษีสำหรับค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวข้องกับการจัดตั้งสถานรับเลี้ยงเด็ก

 

ภาคเอกชน ก็มีบทบาทสำคัญในการส่งเสริมสวัสดิการสำหรับครอบครัว โดยมีการนำเสนอนโยบายที่เป็นมิตรกับครอบครัว เช่น การให้สิทธิลาคลอดนาน 6 เดือน การกำหนดเวลาทำงานที่ยืดหยุ่นสำหรับพ่อแม่ และการให้ความช่วยเหลือด้านการเงินแก่ครอบครัว

ข้อมูลสำคัญ

• การลงโทษทางร่างกายหรือการลงโทษด้วยวิธีรุนแรง เป็นเรื่องที่พบได้ทั่วไปทั้งในบ้านและโรงเรียนทั่วโลก โดยประมาณ 60% ของเด็กอายุ 2-14 ปี ถูกลงโทษทางร่างกายเป็นประจำจากพ่อแม่หรือผู้ดูแล และในบางประเทศ นักเรียนแทบทุกคน เคยถูกลงโทษทางร่างกายโดยบุคลากรในโรงเรียน

• เด็กชายและเด็กหญิง รวมถึงเด็กจากครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวยและยากจน มีความเสี่ยงต่อการถูกลงโทษทางร่างกายในระดับใกล้เคียงกัน

• งานวิจัยแสดงให้เห็นว่า การลงโทษทางร่างกายเพิ่มพฤติกรรมที่เป็นปัญหาในเด็ก และไม่มีผลลัพธ์เชิงบวกใด ๆ

ผลกระทบจากการลงโทษทางร่างกาย

• แม้การลงโทษจะดูเหมือนเบาหรือไม่รุนแรง แต่ก็มี ความเสี่ยงที่จะรุนแรงขึ้นได้ โดยงานวิจัยชี้ให้เห็นว่าพ่อแม่ที่ใช้การลงโทษทางร่างกาย มีแนวโน้มสูงขึ้นที่จะใช้ความรุนแรงกับเด็กในระดับที่ร้ายแรงกว่า

• การลงโทษทางร่างกายเชื่อมโยงกับ ผลกระทบด้านลบ ในเด็กทั่วทุกวัฒนธรรมและประเทศ เช่น:

  • สุขภาพกายและจิตที่แย่ลง

  • พัฒนาการทางสติปัญญาและอารมณ์ที่ถดถอย

  • ผลการเรียนต่ำ

  • พฤติกรรมก้าวร้าวมากขึ้น และ มีแนวโน้มใช้ความรุนแรงต่อผู้อื่น

การลงโทษทางร่างกายเป็นการละเมิดสิทธิเด็ก

• เด็กทุกคนมีสิทธิได้รับ ความเคารพในความเป็นมนุษย์และร่างกายของตนเอง

• การลงโทษทางร่างกายเป็นการละเมิดสิทธิของเด็กในด้าน สุขภาพ การพัฒนา การศึกษา และการปลอดพ้นจากการทรมานหรือการปฏิบัติที่โหดร้าย ไร้มนุษยธรรม และเหยียดหยามศักดิ์ศรี

แนวทางการป้องกัน

• เป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืน (SDGs) ปี 2030 ได้เรียกร้องให้มีการยุติความรุนแรงต่อเด็ก โดยเฉพาะใน เป้าหมาย 16.2 ที่ระบุให้ "ยุติการล่วงละเมิด การแสวงหาประโยชน์ การค้ามนุษย์ และทุกรูปแบบของความรุนแรงและการทรมานต่อเด็ก"

• การลงโทษทางร่างกายและผลกระทบเชิงลบที่เกี่ยวข้องสามารถป้องกันได้ผ่าน แนวทางที่ครอบคลุมและบูรณาการหลายภาคส่วน เช่น:

  • การปฏิรูปกฎหมาย เพื่อห้ามการลงโทษทางร่างกาย

  • การเปลี่ยนแปลงทัศนคติและแนวคิดที่เป็นอันตรายเกี่ยวกับการเลี้ยงดูเด็กและการลงโทษ

  • การสนับสนุนพ่อแม่และผู้ดูแล ให้ใช้แนวทางการเลี้ยงดูเชิงบวก

  • การพัฒนาหลักสูตรและโครงการในโรงเรียน เพื่อส่งเสริมการเลี้ยงดูเด็กโดยปราศจากความรุนแรง

สรุป  การลงโทษทางร่างกายไม่เพียงแต่ ไม่มีประโยชน์ต่อการพัฒนาเด็ก แต่ยังส่งผลเสียต่อสุขภาพ พฤติกรรม และอนาคตของเด็ก การยุติการลงโทษทางร่างกายจำเป็นต้องใช้ มาตรการทางกฎหมาย การเปลี่ยนแปลงแนวคิด และการสนับสนุนทางสังคม เพื่อสร้างสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยและเป็นมิตรต่อเด็กทุกคน

ศึกษาเพิ่มเติม: https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/corporal-punishment-and-health 

2. การดูแลเด็กที่เผชิญกับความรุนแรง: หลักสูตรฝึกอบรมสำหรับบุคลากรทางการแพทย์

 

เกี่ยวกับหลักสูตร

🔹 ภาพรวม:
การล่วงละเมิดและการทารุณกรรมเด็กเป็นปัญหาที่พบได้บ่อย แต่ มักถูกปกปิด และส่งผลกระทบต่อสุขภาพและสังคมในระยะยาว เด็กและวัยรุ่นที่เผชิญกับการทารุณกรรมส่วนใหญ่ ไม่ได้รับการดูแลและช่วยเหลือจากบุคลากรทางการแพทย์ เนื่องจากขาดการตรวจพบหรือการเข้าถึงบริการ

บุคลากรทางการแพทย์มีบทบาทสำคัญในการ ระบุและสนับสนุนเด็กที่เผชิญกับความรุนแรง เนื่องจากพวกเขามีโอกาสพบและดูแลเด็กตั้งแต่วัยทารกจนถึงวัยรุ่น หลักสูตรนี้ออกแบบมาเพื่อเสริมสร้างศักยภาพให้บุคลากรทางการแพทย์ สามารถตรวจพบและให้การช่วยเหลือเบื้องต้นแก่เด็กที่ประสบความรุนแรง ด้วยแนวทางที่อ้างอิงจากหลักฐานทางวิชาการและแนวปฏิบัติที่ดีที่สุด

การประเมินและรางวัล

🎓 WHO Academy Award of Completion
เมื่อเรียนจบทุกโมดูล คุณจะได้รับ ประกาศนียบัตรจาก WHO Academy ซึ่งสามารถบันทึกและดาวน์โหลดได้ใน ‘My Achievements’ เพื่อแชร์หรือใช้เป็นหลักฐานการอบรม

โครงสร้างหลักสูตร

📌 Module 1: การทารุณกรรมเด็กและบทบาทของบุคลากรทางการแพทย์
📌 Module 2: วิธีการระบุเด็กที่ประสบปัญหาการทารุณกรรม
📌 Module 3: การให้การสนับสนุนเบื้องต้นแก่เด็กที่เผชิญกับความรุนแรง

📢 หลักสูตรนี้เหมาะสำหรับบุคลากรทางการแพทย์ที่ต้องการพัฒนา ทักษะในการช่วยเหลือเด็กที่เผชิญกับความรุนแรง และสนับสนุนการดูแลเด็กอย่างปลอดภัยและเหมาะสม

 

ศึกษาเพิ่มเติม...https://whoacademy.org/coursewares/course-v1:WHOA+0013_CM_EN+2024 

1. คณะกรรมการบริหารของสมัชชาอนามัยโลกได้รับแถลงการณ์ฉบับแรกเกี่ยวกับการยุติการลงโทษทางร่างกายต่อเด็ก

 

เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ในการประชุม คณะกรรมการบริหารของสมัชชาอนามัยโลก (WHA) ครั้งที่ 156 ได้มีการนำเสนอแถลงการณ์ฉบับแรกที่สนับสนุนการยุติ การลงโทษทางร่างกายต่อเด็ก นับเป็นครั้งแรกในรอบกว่า 75 ปีขององค์การอนามัยโลก (WHO) ที่ประเด็นนี้ได้รับความสนใจในฐานะ ปัญหาด้านสาธารณสุขระดับโลก

แถลงการณ์นี้จัดทำโดย รัฐบาลเคนยา และได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลของ อาร์เมเนีย เบนิน โรมาเนีย เซียร์ราลีโอน คอสตาริกา ฟินแลนด์ ไทย สเปน บราซิล โคลอมเบีย และมอลโดวา

เนื้อหาสำคัญของแถลงการณ์ 

📌 การลงโทษทางร่างกายยังคงเป็นรูปแบบความรุนแรงที่พบได้มากที่สุดและเป็นที่ยอมรับทางสังคม ซึ่งรวมถึง การตี การใช้วัตถุตี การเตะ การเขย่าตัวเด็ก และการกระทำรุนแรงทางร่างกายอื่นๆ

📌 ประเทศที่ออกกฎหมายห้ามการลงโทษทางร่างกาย ได้ให้การคุ้มครองทางกฎหมายแก่เด็กในลักษณะเดียวกับที่กฎหมายคุ้มครองผู้ใหญ่จากการทำร้ายร่างกาย

📌 เหตุผลด้านสาธารณสุขที่ชัดเจน:

• การลงโทษทางร่างกายก่อให้เกิด อันตรายทางกายโดยตรง ส่งผลให้เด็กหลายพันคนเสียชีวิตและอีกหลายล้านคนได้รับบาดเจ็บ

• มีความเชื่อมโยงโดยตรงกับ ปัญหาสุขภาพจิต ในวัยเด็กและวัยผู้ใหญ่ เพิ่มความเสี่ยงของ การทำร้ายตนเอง การฆ่าตัวตาย และการเสพติด

• ส่งผลให้พัฒนาการทางปัญญาล่าช้า ผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาต่ำลง และเพิ่มอัตราการออกจากโรงเรียนก่อนวัยอันควร

• ไม่ได้ช่วยปรับพฤติกรรมเด็ก แต่กลับ เพิ่มความก้าวร้าว พฤติกรรมต่อต้านสังคม และทำให้เกิดวงจรของความรุนแรง

• ในทางกลับกัน โปรแกรมอบรมการเลี้ยงดูเด็ก มีประสิทธิภาพในการลดการใช้ความรุนแรงในครอบครัวทั่วโลก

📌 งานวิจัยที่ครอบคลุมมากว่า 50 ปี แสดงให้เห็นว่าการลงโทษทางร่างกาย ก่อให้เกิดผลเสียมากมายโดยไม่มีประโยชน์ใดๆ  ส่งผลกระทบต่อระบบสุขภาพ การคุ้มครองเด็ก และกระบวนการยุติธรรมทางอาญาทำให้การลงทุนด้านการศึกษา สูญเปล่า และลดทอนศักยภาพทุนมนุษย์ในอนาคต

ความเคลื่อนไหวระดับนานาชาติ  รัฐบาลเคนยาจัดทำแถลงการณ์นี้เพื่อเริ่มต้นกระบวนการ ยกระดับปัญหาการลงโทษทางร่างกายให้เป็นวาระสาธารณสุขระดับโลก พร้อมแสดงให้เห็นว่ามีการสนับสนุนจากหลายประเทศที่หลากหลาย แถลงการณ์นี้ต่อยอดจาก การประกาศของรัฐบาลเคนยา เบนิน ยูกันดา และไนจีเรีย ในการประชุม รัฐมนตรีระดับโลกครั้งแรกว่าด้วยการยุติความรุนแรงต่อเด็ก ที่จัดขึ้นที่ โบโกตา ประเทศโคลอมเบีย เมื่อเดือนพฤศจิกายน 2024 ซึ่งมุ่งผลักดันให้ สมัชชาอนามัยโลก (WHA) ออกมติประวัติศาสตร์เกี่ยวกับการยุติการลงโทษทางร่างกาย

#ยุติความรุนแรงต่อเด็ก #NoToCorporalPunishment #PublicHealth #ChildProtection

 

 

ศึกษาข้อมูลเพิ่มเติม

https://endcorporalpunishment.org/first-wha-eb-statement-on-corporal-punishment/

2.Global Parenting Initiative (GPI) ร่วมกับ Parenting for Lifelong Health (PLH) ได้จัด การประชุมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ณ กรุงกัวลาลัมเปอร์ ประเทศมาเลเซีย

 

เมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2568 Global Parenting Initiative (GPI) ร่วมกับ Parenting for Lifelong Health (PLH) ได้จัด การประชุมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ณ กรุงกัวลาลัมเปอร์ ประเทศมาเลเซีย โดยมีผู้แทนจาก ภาครัฐ สถาบันการศึกษา และภาคประชาสังคม เข้าร่วมเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและแบ่งปันแนวทางในการสนับสนุนการเลี้ยงดูบุตรในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

 

โครงการ PLH กำลังสร้างผลกระทบเชิงบวกใน ประเทศไทย ฟิลิปปินส์ และมาเลเซีย โดยในงานนี้ ตัวแทนจากมูลนิธิศานติวัฒนธรรม (Peace Culture Foundation) ประเทศไทย ได้แก่ ดร.สมบัติ ตาปัญญา, ดร.แอมาลี แม็คคอย, คุณสุมาลี ประทุมนันท์ และคุณชุตินันท์ สอนสมฤทธิ์ ได้นำเสนอประสบการณ์ในการดำเนินโครงการ PLH ในประเทศไทย นอกจากนี้ ยังได้รับเกียรติจากผู้นำภาครัฐ ได้แก่ ดร.ชาญวิทย์ ธรเทพ (หัวหน้าโครงการ ChildShield และอดีตผู้ตรวจราชการกระทรวงสาธารณสุข เขต 8 ) และ นพ.ชาญณรงค์ ชัยอุดมสม  (สถาบันสุขภาพจิตเด็กและวัยรุ่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือ กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข) ซึ่งได้ร่วมกันอภิปรายแนวทาง การขยายและพัฒนาโครงการ PLH ในประเทศไทย

 

ประเด็นสำคัญจากการประชุม

• เสริมสร้างความร่วมมือระดับภูมิภาค
• ผู้เข้าร่วมประชุมยืนยันถึงความมุ่งมั่นในการ ทำงานร่วมกันข้ามพรมแดน เพื่อสนับสนุนครอบครัวและผู้ดูแลเด็ก
• แลกเปลี่ยนความรู้และแนวปฏิบัติที่ดี
• ผู้แทนจาก ประเทศไทย ฟิลิปปินส์ และมาเลเซีย ได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์ บทเรียน และแนวคิดใหม่ ๆ ในการพัฒนาโครงการสนับสนุนการเลี้ยงดูบุตร
• แบ่งปันเรื่องราวความสำเร็จ
• ตัวอย่างจากชีวิตจริงแสดงให้เห็นว่า โครงการ PLH ได้ช่วยให้ผู้ปกครองและผู้ดูแลเด็กสร้างความสัมพันธ์ที่ดีและแข็งแรงยิ่งขึ้นกับบุตรหลานของตน
• การประชุมครั้งนี้ถือเป็นโอกาสสำคัญในการเรียนรู้ สร้างเครือข่าย และเสริมสร้างความร่วมมือ เพื่อให้การสนับสนุนการเลี้ยงดูบุตร เข้าถึงได้ง่ายและมีประสิทธิภาพยิ่งขึ้นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ 

 

สามารถศึกษาเอกสารเพิ่มเติมได้ที่ ; 

https://www.facebook.com/PeaceCultureFoundation

https://x.com/gpi_parenting/status/1893920905123795228?s=46&t=XpfPFacAJv2LvdagIg5_WQ

https://mailchi.mp/7de26c5c54be/roundup240125-10337024?e=53b01c3a61#GPI%20&%20PLH